Klatki na sekundę

martencja

Król lew / The Lion King 1994
Reżyseria: Rob Minkoff, Roger Allers
Scenariusz: Irene Mecchi, Jonathan Roberts, Linda Woolverton i inni
Muzyka: Hans Zimmer
Studio: Disney

Iście szekspirowska, ponadczasowa (nie lubię tego określenia, ale niech będzie), archetypowa historia o dojrzewaniu, szukaniu tożsamości, zemście, żądzy władzy i takich tam.

Mam do "Króla Lwa" ogromny sentyment. Jak go oglądałam pierwszy raz strasznie się wzruszyłam (ale i byłam w takim wieku, akurat pod koniec podstawówki, że się łatwo wzruszałam:)), zresztą historia, jak dla mnie, zupełnie nie straciła na aktualności. Oczywiście to stwierdzenie o "najwspanialszym i najbardziej wzruszającym filmie, jaki kiedykolwiek nakręcono" (jak się wyraziłam w wątku o ulubionych filmach) jest grubą hiperbolą, ale chyba jest to film, który zrobił na mnie największe wrażenie. I nadal robi, jak go oglądam od czasu do czasu (nie za często, bo nie chcę, żeby mi spowszedniał. Z tego samego powodu, mimo ze ścieżkę dźwiękową uważam za jedno z najlepszych dokonań Hansa Zimmera, rzadko jej słucham). Kiedyś z koleżanką się nad tym zastanawiałyśmy i doszłyśmy do wniosku, że z dzisiejszego punktu widzenia takie filmy jak "Król Lew" działają dla nas na dwóch poziomach: bezpośrednio, bo ta historia się zupełnie nie zestarzała, i jako przypomnienie tych uczuć i emocji, które towarzyszyły nam przy pierwszym seansie, a które już teraz nie są takie żywe, bo nieco zwapniałyśmy:)

Jest w tym filmie wiele przepięknych scen. Na przykład pierwsza: pierwsze promienie wschodzącego słońca, jaskrawo-pomarańczowego i tak potężnego, jak ten okrzyk, wprost z głębi trzewi, który mu towarzyszy. Obrazki afrykańskiej przyrody: fala deszczu ogarniająca sawannę, bieg przez pustynię, albo stopniowo nadchodzący zmrok... No i pędzące stado antylop: ta stopniowo narastająca groza, potem niepowstrzymany żywioł (i muzyka, znów muzyka!), no i ten straszny moment: "Long live the king!" (Jeremy Irons!). Scena śmierci Mufasy pokazana tak właśnie, jak trzeba: jest w tym cala groza sytuacji, przerażenie dziecka, któremu nagle świat rozsypał się w gruzy, nie ma niepotrzebnej tkliwości.

A moja ulubiona scena jest rozmowa dorosłego już Simby z Rafikim: "Przeszłość często boli - można od niej uciekać, albo tez wyciągnąć z niej jakieś wnioski!" Znam ja niemal na pamięć:)

No uwielbiam ten film, po prostu;) Jest w nim taka siła, której nigdy nie będą mieć te wszystkie Shrekopodobne produkty (żeby nie było wątpliwości: "Shrek" też mi się podobał. Ale ani nie uważam go za nic takiego nowatorskiego, jak to się usiłuje nam wmawiać, ani nie wzbudza zachwytu. To opowieść zabawna i zgrabna, ale nie poruszająca).

M.

Olla

martencja

Olla

martencja

Ależ to jest jak najbardziej autentyczne - [link widoczny dla zalogowanych] to afrykański śpiewak, który wykonuje tę i wiele innych partii wokalnych na ścieżce dźwiękowej. Twórcy filmu wybrali się zresztą z wycieczką do Afryki, celem uzbierania dokumentacji, głownie wizualnej. Kolejny dowód na to, że fajnie jest być takim filmowcem:) Potem też stwierdzili, że jako specjalny akt pomocy narodom afrykańskim pomogą w stworzeniu pierwszej w historii zuluskiej wersji językowej do amerykańskiego filmu. Mieli z tym trochę problemów, bo to było przedsięwzięcie zupełnie pionierskie, ale się udało.

M.

Edit: Pisałam o zachwycających obrazkach afrykańskiej przyrody w tym filmie, to od razu odeślę po dowody na blog [link widoczny dla zalogowanych]. Najbardziej mnie zachwycają [link widoczny dla zalogowanych], a już szczególnie [link widoczny dla zalogowanych] (długo miałam go na tapecie).