Klatki na sekundę

martencja

Sita śpiewa bluesa / Sita Sings the Blues 2008
Reżyseria: Nina Paley
Scenariusz: Nina Paley
Muzyka: Todd Michaelsen
Produkcja niezależna

Niezwykły film. Autorka, Nina Paley, przerabia w nim własną życiową traumę (rozstanie) na ciekawą, tak pod względem fabularnym, jak i technicznym, historię. A przy okazji prezentuje własną interpretację jednego ze świętych tekstów hinduizmu - Ramajany. Film toczy się jednocześnie kilkoma torami, z których każdy przedstawiony jest w innym stylu animacji. I dodatkowo okraszony jest piosenkami Annette Hanshaw, piosenkarki jazzowej z lat 20tych.

Co ciekawe, film ten jest nie tylko produkcją niezależną, sfinansowaną przez dotacje od widzów, ale również udostępnioną legalnie za darmo. Można go sobie obejrzeć m.in. na [link widoczny dla zalogowanych], gdzie autorka też wyjaśnia ideę stojącą za tą decyzją. Można tam też przekazać własną dotację.

Jakby kogoś interesowała analiza filmu pod względem odniesień do literackiego oryginału, mitologii hinduistycznej i współczesnego kontekstu, odsyłam do [link widoczny dla zalogowanych]. Tam są ludzie, co się znają:)

M.

Olla

Zachwyt już nie raz wyrażałam prywatnie, ale wypada chyba się wypowiedzieć również publicznie. Otóż Sita jest wspaniałym filmem! Nie będę się za bardzo rozpisywać, bo na zalinkowanym przez Ciebie Marto forum wszystko omówiono najdokładniej. Uśmiałam się, trochę wzruszyłam, oburzyłam chwilowo. Dużo by mówić:D

Na razie powiem tylko, co mi się spodobało w samej formie - to, że można zbudować film animowany na zasadzie zlepiania go z różnych stylistycznie urywków, inaczej mówiąc, opowiadać jedną historię, nie nadając jej jednego słusznego wyglądu. Co więcej, można konfrontować ze sobą dwa wątki, zderzać fragmenty o odmiennych nastrojach (od lekkich rozważań trójki narratorów do smutnych, ponoć autobiograficznych, wątków z życia autorki) i nie tracić powagi tematu. Wszystko razem jest zbudowane w ten sposób, że zmusza do ciągłego konfrontowania: jednego wydarzenia z drugim, jednego obrazu z drugim i nie pozwala na znalezienie prostego, programowego rozwiązania, tzn. jakiegoś "The Przesłania" czy czegoś takiego. Tak mi się przynajmniej zdaje:P

A sam początek, czyli czołówka - miodzio!! Obejrzałam kilka razy.

martencja

Ha, to ciekawe, bo dla mnie ten film jest właśnie przykładem, jak ważna jest do opowiadania historii spójna artystyczna wizja i stylistyczna dyscyplina. Bo owszem, opowiedziany jest z pomocą czterech różnych stylów animacji, ale każdy z nich jest przypisany do jednego konkretnego wątku historii i nie mieszają się ze sobą. A poza tym obmyślone są tak, żeby jak najlepiej pasować do danego wątku: chociażby te "niedokładne", komiksowe formy do wątku współczesnego oddają jego, hmm, współczesność:), te stylizowane na stare indyjskie grafiki pasują idealnie do wątku mitologicznego. Muszę jeszcze się zastanowić nad dwoma pozostałymi stylami:) Co do wzorowanych na [link widoczny dla zalogowanych] narratorów Ramajany, skłaniam się do jakiejś teorii w rodzaju potraktowania ich opowiadania jako pewnego rodzaju performance'u, czyli czegoś pokrewnego teatrowi.

A poza tym można się z tego filmu dowiedzieć, jak powinno się czcić Ramę;)

M.