Klatki na sekundę

Olla

Zaplątani / Tangled
2010
reżyseria: Glen Keane, Nathan Greno, Byron Howard
scenariusz: Josann McGibbon, Sara Parriott
muzyka: Alan Menken, Jeanine Tesori
studio: Disney

Nieznających baśni o Roszpunce odsyłam do oryginału. Przyznam, że sama musiałam sobie niedawno przypomnieć. Jeszcze podczas pracy nad tą ekranizacją zastanawiano się, jak twórcy rozwiążą pewien niewygodny motyw zajścia głównej bohaterki w ciążę na skutek odwiedzin księcia (i to bez ślubu!). Otóż jak wiadomo najlepszym rozwiązaniem problemu jest wyrwanie go z korzeniami - jak to wygląda w praktyce? odsyłam do kina. Zaciekawia mnie jeszcze kilka innych motywów, na które można zbiorczo odpowiedzieć: gdyż jest to film Disneya. Nie można przecież żądać, by Studio Disneya opowiadało historie o rodzicach, którzy oddają dobrowolnie swe dziecko (główną bohaterkę) Czarownicy. Nie można też żądać, by główny czarny charakter przejawiał czasem ludzkie uczucia, jakie przejawia w oryginalnej baśni. Cóż, to tylko fantazja na podstawie oryginału, lekkie kino rozrywkowe dla każdego. Twórcy uczciwie nie nadali swojem dziełu tytułu "Roszpunka".

Jakie jest moje wrażenie? To film na najwyższym poziomie technicznym, zrobiony zgodnie z wszelkimi zasadami wcześniejszych najlepszych filmów Disneya, z tymi samymi ujęciami, bez ekperymentowania, bez podjęcia jakichkolwiek ryzykownych rozwiązań fabularnych. Po prostu stworzony wg najlepszych metod, z serią wspaniałych pomysłów wymyślonych przez sztab ludzi znajdujących przyjemność we wspólnym znajdowaniu zabawnych rozwiązań i szkolonych w tym kierunku (księżniczka bardzo pomysłowo korzysta ze swoich włosów, co jest bardzo zabawne i kreatywne z jej strony). Bohaterowie są również amusing i entertaining, czyli tak jak być powinno, księżniczka przejawia wszelkie cechy sympatyczniej nastolatki "girl next door" - ładna, zabawna, wygimnastykowana, śpiewa nawet księżniczkowe piosenki, przy których myślałam że puszczę pawia sobie na buty.

Powyżej dałam upust swoim mieszanym uczuciom, co odczytają chyba tylko znający moje hamletyczne rozterki w kwestii animacji Disneya. Nie chciałam, ale tak wyszło, bo takie są moje wrażenia i nic na to nie poradzę. Za to teraz postaram się powiedzieć o zaletach: nie da się zaprzeczyć, że historia, mimo że przeinaczona, uproszczona, wbogacona o bukiet banalnych morałów pod adresem dzieci i młodzeży (bądź sobą! warto gonić za marzeniem! kochający rodzic nie chroniłby swojego dziecka przed życiem, bo nie wszyscy ludzie są źli!), jest ciekawa, logicznie skonstruowana, nie pozwala się znudzić najmłodszym widzom oraz ich matkom chrzestnym. Bawiłam się dobrze, o wiele lepiej niż na "Ksieżniczce i żabie", więc w swoim gatunku film sprawdził się bardzo dobrze (wszak reklamuje się go jako komedię, co więcej "wyczesaną", co jest megasuperzabawnym hasłem wymyśonym zapewne przez jakichś naszych krajowych speców: włosy, więc dlatego "wyczesana" - hahaha). Zwłaszcza podobał mi się koń gończy oraz rozważny, acz filigranowy kameleon. Nie da się też nic zarzucić temu filmowi pod względem techniki, animacji, projektu samych postaci - świetnie zaprojektowane, ruszają się cudownie. Jak wywnioskowałam z napisów, główną postacią pośród twórców był przecież Glen Keane, jeden z tytanów obecnego Disneya (animator np. Bestii, Aladyna i Ariel). To samo mogę powiedzieć o reszcie świata przedstawionego. Głównych motywem kolorystycznym uczynionio parę żółty plus fioletowy (co się spotyka w osobie głównej bohaterki), zestawienie należące do trzech najbardziej charakterystycznych kontrastów, ładnie to rozegrano. Krajobrazy są też bardzo ładne. Mimo tych wszystkich zalet zapadła mi w pamięć tylko jedna scena ze spadaniem z wieży pod koniec (nie bedę zdradzać, co i jak), kiedy na chwilę zrobiło się cicho. Dziwne, że tylko jedna:/ Hmmm. Podsumowując - nie żałuję, że poszłam do kina. Było warto.

P.S. Aaaa, tylko jeszcze słówko o tłumaczeniu, proszę państwa. Kto to, za przeproszeniem, tłumaczył??? Czy to gramatycznie mówić "słuchaj się mamy"? Się czy mamy? Poza tym ta wypasiona... sory wyczesana aluzja do faktu, że głos Czarownicy podkłada Danuta Stenka: "stęka, nie stęka..." mówi w pewnym momencie czarownica. Jaki zabójczo zabawny inside joke, boki zrywam.

martencja

Ja się przyznam, że w ogóle nie znam baśni o Roszpunce. Jedyne, co o niej wiem, to że chodzi o dziewoję w wieży i jej bardzo długie włosy. Ale nic to, od czego jest Wikipedia! Wprawdzie w polskiej wersji jest jedynie artykuł na temat rośliny o nazwie roszpunka, a ani słowa o baśni, ale na szczęście języki obce nie są mi obce:)

Ejże, Ollu, czy Ty nie za dużo byś chciała? Żeby film był jednocześnie bliższy baśni i nie po baśniowemu nieschematyczny;)? Czy po prostu jedne schematy (klasycznej baśni) łatwiej Ci zaakceptować niż inne (współczesnego filmu dla młodego widza)?

I w ogóle fajny plakat wybrałaś:) Choć to chyba właściwie okładka płyty, jak widzę...

A na temat samego filmu się wypowiem, jak już go obejrzę. Nie wiem, kiedy mi się to uda, bo wszystko się sprzysięga przeciw mnie: z jednej strony praca, a z drugiej - straszliwa pogoda. Ale w końcu obejrzę, na pewno:)!

M.

Olla

martencja

A, bo naszła mnie jakaś dziwna refleksja o różnych rodzajach schematów i jak jedne są bardziej pożądane niż inne. Z jednej strony masz schematy baśniowe, tzn. jasny podział na pozytywnych i negatywnych bohaterów, jasne motywacje postaci i brak jakiejś psychologicznej wielowymiarowości - nie mówię, że konkretnie w Roszpunce, której, jak wspominałam, nie znam, ale w baśniach ogółem. Zwykle są one przecież zresztą ilustracjami jakichś dość prostych tez (Czerwony Kapturek: nie zadawaj się z nieznajomymi. A Roszpunka, z tego, co wyczytałam na Wikipedii: wystrzegaj się bycia overprotective parent - w odniesieniu do czarownicy akurat, a nie rzeczywistych rodziców bohaterki). A z drugiej strony - schematy współczesnego filmu dla młodzieży, które wymieniłaś. No i zaczęłam się zastanawiać, jak to jedne schematy są współcześnie milej widziane niż inne.

A potem jeszcze - przy okazji robienia wpisu o Skazie - zaczęłam się zastanawiać nad teatralną jednowymiarowością niektórych bohaterów w "Królu Lwie" (Skaza jest po prostu zły bez żadnych okoliczności łagodzących ani oznak żalu, a jego zły charakter odbija się w jego powierzchowności, Mufasa jest krynicą cnót wszelakich, co też odbija się w jego szlachetnym, królewskim wyglądzie). I zaczęłam się zastanawiać, czy czasem nie w tym tkwi siła tych postaci i tego filmu?

Jak widzisz, same zastanawiania się, bez wniosków;) I chyba nawet nie będę tego ciągnąć, przynajmniej na razie, bo: a) nie widziałam jeszcze "Zaplątanych", b) to nie ten wątek;]

M.

martencja

Właśnie przyszłam sobie z kina z "Zaplątanych". No i muszę powiedzieć, że jestem filmem zachwycona! Może zanim pokontynuuję, najpierw zastrzegę, że po pierwsze - zapewne przez panującą aurę* - mam obecnie chyba obniżone wymagania i w zasadzie jakikolwiek film o pięknych ludziach w pięknych kostiumach mniej lub bardziej sensownie ganiających się po pięknych dekoracjach i plenerach wystarczy, żeby mi poprawić humor:P, a po drugie - baśni, jak już pisałam, nie czytałam i w ogóle mało co kojarzę. Choć dodam też, że jak trochę o niej w internecie w ramach przygotowywania się do seansu poszperałam, to wyszperałam, że wcale nie we wszystkich wersjach Roszpunka zachodzi w ciążę - więc Twój, Ollu, dylemat, co twórcy filmu mogliby zrobić z tym kłopotliwym zwrotem fabuły, ma dość proste rozwiązanie: wybrać tę wersję baśni, w której nie ma mowy o żadnej ciąży;)

Tak czy inaczej: próbowałam się doszukać tych różnych uproszczeń i schematów, o których pisałaś, rozjechania baśni walcem, kiszenia się i tak dalej. No i nie znalazłam! Przeciwnie, historia wydała mi się zabawna, zgrabna, wdzięczna, a nawet, mimo wszystko, w jakiś sposób świeża, no i z fajnymi, sympatycznymi bohaterami. Którzy świetnie do siebie pasowali, bo oboje mieli piękne włosy;) Nawet ich wątek romansowy nie wywołał mojego znudzenia ani sarkastycznego dystansu, a to w moim przypadku duże osiągnięcie. Oczywiście, nie wzbogacił mnie ten film jakoś szczególnie duchowo czy intelektualnie, ale i nie takie było jego zadanie. Ad. "bez ekperymentowania, bez podjęcia jakichkolwiek ryzykownych rozwiązań fabularnych" - a czy to czasem nie Ty, Ollu, postulowałaś kiedyś zrezygnowania z przełamywania koniecznie konwencji;>? Natomiast "bukiet banalnych morałów" jakoś musiał mi umknąć:P Przesłanie, owszem, było (to zresztą źle?), ale wcale nie odniosłam wrażenia, żeby było podane nachalnie i w związku z tym przeszkadzało w odbiorze. A zresztą, jak napisałam w poprzednim poście, z tego, co wyczytałam, głównym tematem baśni o Roszpunce jest wyfruwanie dzieci z rodzinnych gniazd i obawy rodziców z tym związane, a więc film był jak najbardziej na temat. Oglądałam z przyjaciółką, z zawodu psychologiem, która patrząc ze swojego psychologicznego punktu widzenia kiwała z aprobatą głową na scenach "matczynych" manipulacji czarownicy. No i zastanawia mnie to uproszczenie, o którym piszesz - no znowu, to pewnie dlatego, bo nie czytałam tej baśni, ale na ogół baśnie są, jakby nie było, proste. Jednowymiarowi, czarno-biali bohaterowie, jasne przesłanie. Taka ich natura. "Roszpunka" rzeczywiście tak się różni od innych baśni?

Ze scen, które mi zapadły w pamięć: oczywiście lampiony (jak one się unosiły...?), ale może nawet bardziej taniec, gdy bohaterowie przybywają do miasta - świetny klimat. Oczywiście spora w tym zasługa muzycznego podkładu do tej sceny, energetycznego utworu Alana Menkena w stylu, który zupełnie mi się nie kojarzy z tym kompozytorem, a który podoba mi się coraz bardziej z każdym kolejnym przesłuchaniem.

A i tak oczywiście najlepszym bohaterem filmu jest koń Maximus:) (dostrzegam pewne podobieństwo z Altivo z "Drogi do El Dorado") W świetle jego relacji z Flynnem powiedzenie "kopać się z koniem" nabiera zupełnie nowego znaczenia;)

Natomiast co mi się nie podobało i co bym bez żalu wyrzuciła, to piosenki. Z wyjątkiem tej w gospodzie, bo przy niej akurat popłakałam się ze śmiechu:) Skojarzenia z Monty Pythonem nieuniknione;) No i to "stękanie" - rzeczywiście, średnio śmieszne. Ale Stuhr jr... wyczesany:P

O stronie technicznej i animacyjnej nie będę wspominać, bo już ją wyczerpująco nachwaliłaś:)

Acha, i ciekawie wiedzieć, że rodzice bohaterki są tak oświeconymi władcami, że w ich królestwie ludzi skazuje się na śmierć bez procesu:P

Owszem, jest to bardzo prawdopodobne, że jak za którymś seansem zacznę "Zaplątanych" analizować i rozkładać na czynniki pierwsze, dojdę również do wniosku, że film ten ma wiele wad i niedociągnięć, ale na razie mam tylko to pierwsze wrażenie, oparte wyłącznie na emocjonalnym, nie racjonalnym, odbiorze - i jest to wrażenie dobre.

M.

* Na wszelki wypadek dodam, jakbym czytała to za parę miesięcy: od dwóch tygodni bez przerwy pada śnieg, jest mróz i mniej więcej od takiego też czasu na moją wysoką górę nie jeździ autobus, wobec czego muszę na nią zapie... wspinać się na piechotę. A nawet nie mam kupy magicznych włosów, po których mogłabym się wciągnąć!

martencja

Grzebiąc sobie w necie, będąc unieruchomiona przed komputerem złośliwą gorączką, znalazłam takie oto cuda:
http://www.youtube.com/watch?v=x01fT4lleF0
http://www.youtube.com/watch?v=7j3jZQs0-Mg
Oficjalnie uwielbiam Macieja Stuhra:)

M.

martencja

Kupiłam sobie "Zaplątanych" na DVD i muszę się poskarżyć, że dodatki na płycie są raczej rozczarowujące: jedyne, co ciekawe, to dwa alternatywne początki filmu (w tym w jednym król wykrada kwiat Gertrudzie, tak jak w oryginalnej baśni!). Nie ma nawet komentarza twórców do filmu, a szkoda, bo te komentarze są często bardzo interesujące.

Lubię oglądać te różne wycięte i odrzucone sceny z filmów animowanych - lubię sobie popatrzeć na animacje w różnych stadiach powstawania. Taka wycięta scena często składa się z fragmentów w bardzo różnym stopniu dokończonych - od zupełnie schematycznych storyboardów do prawie gotowej, tylko np. niepokolorowanej, animacji. To ciekawe, jak z takich mniej lub bardziej schematycznych szkiców powstaje potem gotowy film:

I jeszcze obrazek w stylu "Dzieci ofiarowują kwiaty towarzyszowi Stalinowi";)

Ale poza tym dostałam przy zakupie płyty książeczkę do kolorowania:D!

Po drugim obejrzeniu film nadal mi się podoba. Oczywiście, ma swoje niedociągnięcia, a konkretnie naciąganą końcówkę, a jeszcze bardziej konkretnie zorientowanie się głównej bohaterki, że jest zaginioną księżniczką i sposób uratowania Flynna vel Julka (człowiek się zaczyna zastanawiać, jakie jeszcze wydzieliny Roszpunki miały podobnie cudowne właściwości...?:P). I w ogóle, ta scena skojarzyła mi się z taką oto sceną z nieco dziwnego filmu pt. "Źródło". Aż czekałam, czy też się tak skończy;) Niemniej jednak, nadal minusy nie przysłoniły mi plusów. No lubię ten film:)

M.

Olla

Uff, to będzie długa odpowiedź. Właściwie część z niej napisałam już dawno temu, ale chciałam, żeby ją trochę czas przegryzł i trochę zmodyfikowałam.

Olla

martencja